SPRINGBREAK, BRING ME BACK PLEASE!

De reis naar springbreak eindbestemming Cancun, begint met mijn altijd gevreesde busreis richting Chicago, wat voor de meesten al een belletje laat rinkelen. Geeeen beenruimte, een vrouw naast mij die 1,5 stoel nodig had, 5 kids om mij heen die naar de rapmuziek van de Amerikaanse jeugd van tegenwoordig luisteren en mijn andere buurvrouw die bedacht haar pittig geurende Maccie naast mij te verorberen. Gelukkig had ik mijn ipod & mobiel die beiden leeg waren én ben ik wagenziek waardoor ik nergens anders naar kan kijken wat 3 cm afwijkt van mijn denkbeeldige verticale lijn recht naar voren. Na 16,3 minuten waren de voorramen beslagen en sloeg de paniek lichtelijk toe, waarna ik mijn verticale lijn maar horizontaal heb voortgezet. Met al mijn voedsel nog in mijn maag kwam ik aan in Chicago airport, 5 uur te vroeg dat dan wel. Terwijl ik lekker een bammetje van 11,63 dollar zat te nuttigen, kwam er een man uit Kazakhstan mij gezelschap houden. ''People from The Netherlands, are happiest people in the world''. Ik wil zijn fantasie natuurlijk laten voor wat het is, maar wanneer deze, ik schat 44 jarig man, mij vraagt om in de toekomst wat te gaan drinken, ben ik vertrokken, OP NAAR CANCUN!

Mijn hostel was top: hangmatten, jacuzzi, een bar op het dak en elke dag een avondprogramma. Eerste avond de bekende Coco Bongo, geweldig! Je betaald wat voor je ticket (60 dollar) maar hele avond heb je gratis drank. Toen ik terug in mijn hostel kwam was ik even vergeten dat ik met 3 jongens uit Autralie op de kamer sliep. Wat betekend: onbekende geuren, teringzooi van onderbroeken tot drankflessen, gesnurk en mannenhumor. De avond erna met de meiden van mijn university Coco Bongo weer op stelten gezet, zelfs op het podium hebben wij even laten zien hoe dat moet, hallo 2000 mensen. Derde nacht club Congo en die ochtend Isla Mujeres, een eiland waar je perfect kan snorkelen, andere mensen kan zien zwemmen met dolfijnen (ik pas voor 200 dollar) en een haai kan vasthouden, die het echter niet zo heel erg naar zijn zin in dat kooitje. Cancun is geen Cancun zonder nachtclub Mandela. We vonden een perfecte tafel met mensen die de flessen tequila en vodka al op tafel hadden staan. Je snapt het al: vrienden voor een avond gemaakt.

Toen ik opstond dacht ik dat er iemand 5uur op mijn hoofd had gestampt of dat een vrachtwagen mijn hoofd had overreden, 'gelukkig' was het maar een kater van groot formaat, die mijn partymate Clara en ik meteen op een strandfeest in een ander hotel hadden weggedronken. De flessen dansten weer in de lucht en de muziek kwam met prettige klankjes mijn oren binnen. Dan alweer de laatste dag, de perfecte dag om even cultureel te gaan doen: de Maya tempels oftewel Chicken Itza, 1 van de 7 wereldwonderen. Zelfs ik, 0% cultureel ingesteld, vond het interessant en ik kan je vertellen, dat zegt wat.

Deel 1 Cancun zat erop, op naar het Chicago waar moeders, Frankie, tante Moon en ome Ron op mij wachtten in Chicago. Na heerlijk eten, goed gezelschap, leuke bezoekjes in Chicago, een heerlijk bed en een hoog kroelgehalte eindigde ook deel 2 Chicago. Ook Clara nog zien huilen in het Art Museum voor een schilderij van Van Gogh en Monet, waar ik tot de dag van vandaag nog steeds vrij weinig van begrijp.

Ik ben mezelf dankbaar dat ik de foto's nog heb, zo blijven er toch wat meer dingen, die perongeluk vergeten waren, bewaard. Op zo een vakantie in Cancun, drink je zomaar opeens meer alcohol dan water. De foto's en filmpjes komen snel, want je weet wat ze altijd zeggen: foto's zeggen meer dan duizend woorden en ook in dit geval is dat hetzelfde. Cheers op de laatste 2 maandjes in Amerika.